پس از دعوت آشكار پيامبر اكرم صلی الله عليه و آله قريش از ابوطالب خواستند تا نزد پيامبر صلی الله عليه و آله رود و به او اعلام كند كه اگر مال می‌خواهد به او بدهند، اگر پادشاهی می‌خواهد دورش جمع شوند و پادشاهی كند و...، ولی دست از دعوتش بردارد. 

پيامبر اكرم پس از شنيدن سخنان آنان فرمود: «والله يا عماه لو وضعوا الشمس فی يمينی و القمر فی شمالی علی ان اترك هذا الامر حتی يظهره الله او اهلك فيه ما تركته (10)؛ عمو جان به خدا سوگند اگر خورشيد را در كف راستم و ماه را در كف چپم قرار دهند كه از تبليغ آيين خود دست بردارم، هرگز دست برنخواهم داشت تا يا خداوند اين دين را ياری كند و يا در راه آن جان دهم.»

آن‌ها عاجز شدند و به آزار و اذيت ضعفا پرداختند و آن‌ها را شكنجه می‌كردند. پيامبر اكرم صلی الله عليه و آله دستور به هجرت داد. عده‌ای به سرپرستی جعفر بن ابی طالب از راه دريای سرخ به حبشه رفتند. قريش با يكديگر هم قسم شدند تا با بنی هاشم خريد و فروش نكنند، در يك مجلس ننشينند، سخن نگويند و...
آن‌ها تصميم گرفتند كه اين قطع رابطه ادامه يابد تا پيامبر صلی الله عليه و آله را تسليم آن‌ها كنند و قريش او را به شهادت برسانند. آن‌ها اين قرار داد را به كعبه آويزان كردند. ابوطالب احساس خطر كرد، از اين رو با بنی هاشم، بنی المطلب و هر كه مسلمان شده بود، به دره كوهی به نام شعب ابی طالب پناه بردند. اموال حضرت خديجه عليهاالسلام در اين جا مصرف شد. شب‌های شعب ابی طالب شب‌های خطرناكی برای پيامبر اكرم بود و همواره اين خطر وجود داشت كه قريش از دور جای خواب پيامبر اكرم را نشانه بگيرند، و او را در تاريكی به شهادت برسانند.

به همين دليل وقتی كه هوا تاريك می‌شد و همه می‌خوابيدند، ابوطالب جای پيامبر صلی الله عليه و آله را با حضرت علی عليه السلام تعويض می‌كرد تا اگر پيامبر صلی الله عليه و آله را نشانه گرفتند، مصون بماند. روزی علی عليه السلام به پدر گفت: من كشته می‌شوم. ابوطالب فرمود: «در راه حبيب كشته می‌شوي.» حضرت فرمود: «نخواستم بگويم راضی نيستم. خواستم بگويم من می‌دانم كه در راه حبيب كشته می‌شوم.»

منبع